Ραγίζουν Καρδιές ... οι Μαντινάδες για τον Παντελίδη !!!!

Δεν θα προλάβει η μάνα μου
γάμο να δει δικό μου
το γάμο μου θα τον εδεί 
μέσα στο φέρετρο μου

Δίπλα σου έναν άγγελο
είχες 32 χρόνια
μα όταν ξαναπαντήξετε
θα’ στε μαζί αιώνια

Υπομονή και δύναμη,
ελπίδα και κουράγιο
να’ χετε να παλέψετε
τον πόνο αυτό, και Άγιο

Παντελάκο μου, φίλε παιδικέ,
σε έχω στην καρδιά μου
και λείπεις μου τόσο πολύ
δα που ‘φυγες μακριά μου

Παντελή μου, εκιά που είσαι
δα δε θα ξομένεις μόνος
θα νέχεις δάκρυα συντροφιά,
τση μάνας σου ο πόνος

Καμάρι ήταν τση μάνας σου
το μπόι σου τ’ αντρίκειο
γιάηντα μας ήφυγες μακριά,
Θε μου, δεν είναι δίκιο...

Χάρε, γιάντα τον ήπηρες
που ΄ταν ωσάν τη βιόλα
με την καλύτερη καρδιά
και τέλειος σε όλα;

Πως άντεξε η μάνα σου
τον άδικο χαμό σου
μπροστά της σαν σε φέρανε στο
νεκροκρέβατό σου;

Ηταν στις 18
ξημέρωμα Φλεβάρη
όντε νε θέλησε
ο Θεός κοντά
Του να σε πάρει

Πέταξες, χελιδόνι μου,
δεκαοκτό του Φλεβάρη
όσο κι αν αντιστάθηκες
ήθελε να σε πάρει

Ξερό δεντρό στον τάφο μου
στέκει και συμβολίζει
την περασμένη μου ζωή
γι'αυτό και δεν ανθίζει.

Δεν θέλω εγώ συγχωρεμούς
γιατί είμαι αγγελούδι,
γι ' αυτό με διάλεξε ο θεος
στο βαζο του λουλούδι.

Μόνο σαν έχετε χαρές
θέλω να με θυμάστε
και σαν βρεθείτε σε εκκλησιά
ένα κερί μ'ανάψτε.

Εκεί που είσαι αγάπη μου
τόπο να μου κρατήσεις
οντε θα 'ρθω και γω νεκρή
να με φιλοξενήσεις!

Την ώρα που σε φέρνανε
στην κάσα πεθαμένο
τον Θιο επαρακάλαγα
τη θεση σου να τα περνω !

Αγάπη μου σ' αναζητώ
και δεν πιστεύω ακόμα
το πόσο γρήγορα έφυγες
και μπήκες μες στο χώμα!

Φωνάζω σκούζω δυνατά
στον τάφο σου γερμένη
μα δεν ακούνε τσοι φωνές
στον Άδη οι πεθαμένοι!

Πολλές φορές ο θάνατος
τσ' ανθρώπους ξεκουράζει,
μα είναι φορές απου χτυπά
εκια που δεν ταιριάζει!

Αγάπη μου στον τάφο σου
αν δεις νερό στην άκρη
δεν είναι απο την βροχή
μον' ειν' το δικό μου δάκρυ!

Στο θάνατό μου οι φίλοι του
μπιστόλια θα βαστούνε
να παίζουν απ΄ το σπίτι του
οντα θα με περνούνε!

Μαυρο μαντιλι θα φορω
παντα στη κεφαλι μου
γιατι πενθω για μια ψυχη
που 'φυγε απ' τη ζωη μου

Άμα ποθάνω και με δείς
με ανοιχτό το στόμα
είναι που θέλω να σου πω
πως σ' αγαπώ ακόμα

'Ενα κερί δέκα δραχμώ
άψε μου σαν ποθάνω
αφού 'λεγες δεν άξιζα
δεκάρα παραπάνω

πηγη