Το κόστος καλλιέργειας και συγκομιδής ενός λίτρου ελαιολάδου έχει εκτοξευθεί, αγγίζοντας πλέον τα 4.50 ευρώ. Αυτό περιλαμβάνει εργατικά, λιπάσματα, νερό, καύσιμα για τα μηχανήματα – όλα τα απαραίτητα έξοδα για να φτάσει ο καρπός από το δέντρο στο ελαιοτριβείο. Κι όμως, την ίδια στιγμή, οι παραγωγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν απρόσωπο εκβιασμό, πιεσμένοι να πουλήσουν το προϊόν τους σε τιμές που φτάνουν μόλις τα 4 ευρώ το λίτρο.
Είναι μια εξίσωση που δεν βγαίνει. Ένα κόστος παραγωγής που ξεπερνά την τιμή πώλησης σημαίνει ζημία, όχι κέρδος. Σημαίνει ότι ο παραγωγός όχι μόνο δεν αμείβεται για τον κόπο του, αλλά βάζει και από την τσέπη του για να συνεχίσει να καλλιεργεί τη γη. Αυτή η κατάσταση απειλεί ευθέως την επιβίωση χιλιάδων οικογενειών που ζουν αποκλειστικά από την ελαιοκαλλιέργεια και θέτει σε κίνδυνο την ίδια την παράδοση και ποιότητα του ελληνικού ελαιολάδου.
Η Αντίθεση με την Ιταλία: Μια Διαφορετική Πολιτική Βούληση
Το παράδοξο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν κοιτάζουμε πέρα από τα σύνορά μας, σε μια χώρα με παρόμοια παράδοση στην ελαιοκομία: την Ιταλία. Αυτή την περίοδο, στην Ιταλία, το ελαιόλαδο πωλείται από τους παραγωγούς σε τιμή που αγγίζει τα 9.50 ευρώ το λίτρο. Η διαφορά είναι συγκλονιστική και αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία διαχείρισης.
Γιατί αυτή η τεράστια απόκλιση; Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική βούληση. Για την Ιταλική Κυβέρνηση, προέχει η επιβίωση των Ιταλών παραγωγών. Υπάρχει ένα πλαίσιο προστασίας και υποστήριξης που διασφαλίζει ότι ο μόχθος των ανθρώπων της γης αμείβεται δίκαια, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν την παραγωγή ποιοτικού ελαιολάδου χωρίς τον φόβο της οικονομικής καταστροφής.
Το Ζητούμενο: Δίκαιη Τιμή και Βιωσιμότητα
Η σύγκριση με την Ιταλία δεν είναι τυχαία. Αναδεικνύει την ανάγκη για αναθεώρηση των πρακτικών στην Ελλάδα. Δεν γίνεται να μιλάμε για την ανωτερότητα του ελληνικού ελαιολάδου και ταυτόχρονα να αφήνουμε τους παραγωγούς του στο έλεος των χαμηλών τιμών και του οικονομικού αδιεξόδου.
Είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθούν λύσεις που θα διασφαλίζουν μια δίκαιη τιμή παραγωγού, η οποία θα καλύπτει το κόστος παραγωγής και θα αφήνει ένα εύλογο κέρδος. Αυτό απαιτεί συντονισμένες προσπάθειες από την πολιτεία, τους συνεταιρισμούς και τους ίδιους τους παραγωγούς, ώστε να ενισχυθεί η διαπραγματευτική τους δύναμη και να προστατευθεί αυτός ο πολύτιμος εθνικός μας θησαυρός.
Γιατί το ελληνικό ελαιόλαδο δεν είναι απλώς ένα προϊόν. Είναι κληρονομιά, είναι πολιτισμός, είναι η ψυχή της ελληνικής γης. Και η ψυχή αυτή αξίζει να αμείβεται δίκαια.
Μπορεί άραγε ο "υγρός χρυσός" της Ελλάδας να αποκτήσει επιτέλους την αξία που του αναλογεί και για αυτούς που τον παράγουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου