Ο αρχισυντάκτης τού «The Good Men Project» Νόα Μπραντ μάς μυεί στα άδυτα του αντρικού ψυχισμού, με μεγάλη δόση ειλικρίνειας και αυτοκριτικής.
Είναι σίγουρο ότι οι γενικεύσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής είναι καλό να αποφεύγονται. Οι συμπεριφορές διαφέρουν από άντρα σε άντρα, και σίγουρα υπάρχουν γυναίκες που μπορούν να κατανοήσουν ορισμένες από τις ιδιαιτερότητες του καθενός. Ωστόσο, για την πλειοψηφία των ανθρώπων υπάρχουν 4 «γκρίζες» ζώνες, όπου η επικοινωνία μεταξύ των δύο φύλων τείνει να βάλλεται από τα βέλη της άγνωστης διαφορετικότητας που χαρακτηρίζει τη θηλυκή και την αντρική φύση. Σύμφωνα πάντα με το συγγραφέα, οι παρακάτω εκμυστηρεύσεις ίσως βοηθήσουν το γυναικείο φύλο να καταλάβει λίγα περισσότερα για αυτό που λέγεται αντίθετο φύλο…
1. Σε ποιον δεν αρέσει να ακούει κομπλιμέντα;
Υπάρχει ένας παλιός αντρικός κανόνας για το φλερτ: Όταν μια γυναίκα είναι όμορφη, μην περιμένεις ότι θα την εντυπωσιάσεις με το να της το πεις. Είναι κάτι που ακούει από τότε που γεννήθηκε, και είναι βέβαιο ότι θα την έχει κουράσει. Από την άλλη, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει συχνά στους περισσότερους άντρες. Είτε είναι όμορφοι είτε γοητευτικοί, δεν τους το εκφράζουν με ιδιαίτερη ευκολία. Υποτίθεται ότι η αξία τους διαμορφώνεται από την επαγγελματική τους επιτυχία και όχι από την εμφάνισή τους, ενώ παράλληλα επικρατεί και το στερεότυπο ότι εκείνοι είναι οι κυνηγοί στη σχέση με το άλλο φύλο. Το να πεις, λοιπόν, σε έναν άντρα ότι είναι όμορφος, είναι βέβαιο ότι θα τραβήξει την προσοχή του. Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που θα το ακούει. Μη θεωρείτε δεδομένο ότι ένας ελκυστικός άντρας γνωρίζει αυτό του το προτέρημα. Πιο πιθανό είναι να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
2. Η επιπολαιότητα είναι χαρακτηριστικό και των δύο φύλων
Σίγουρα, ορισμένοι άντρες ενδιαφέρονται μόνο για τις γυναίκες που τους θυμίζουν τα μοντέλα που βλέπουν στα περιοδικά. Το ίδιο, όμως, κάνει και η πλειοψηφία του αντίθετου φύλου. Βέβαια, όταν οι περισσότερες γυναίκες βρεθούν με τις κολλητές τους και αναφερθούν στο ζήτημα των αντρών, υπάρχει μεγάλη ποικιλία θεμάτων προς συζήτηση. Μιλάνε για τη φωνή, την ομιλία, τη συμπεριφορά του συντρόφου τους, για τον τρόπο που τις αγκαλιάζει όταν κοιμούνται το βράδυ, για το πόσο τρυφερός είναι μαζί τους, για τις γκριμάτσες που κάνει όταν παθιάζεται με κάτι, για τις γραμμές στα χέρια του. Κι όταν πιάνουν το «λεπτό» θέμα του προσώπου και του σώματος, δεν υπάρχουν πρότυπα δεδομένα ομορφιάς… καθεμία θεωρεί έναν άντρα ελκυστικό για τους δικούς της μοναδικούς λόγους.
Όσον αφορά τους άντρες, υπάρχει ένα στερεότυπο ότι κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό με τις παρέες τους. Πράγμα που δεν ισχύει! Όταν οι πραγματικά ώριμοι ενήλικοι άντρες συζητούν για τις γυναίκες, συχνά πέφτουν στο τραπέζι φράσεις όπως: «Μου αρέσει που είναι ειλικρινής μαζί μου, χωρίς περιστροφές και παιδιαρίσματα», «Δεν μπορώ να αντισταθώ στις φακίδες της, τις λατρεύω!», «Όταν γελάει, μου ‘ρχεται να τη φάω!».
Και, φυσικά, μιλάνε για τα σωματικά προσόντα των γυναικών, αλλά -και πάλι- οι κουβέντες τους δεν έχουν να κάνουν με τα εξώφυλλα και τις φωτογραφίες των περιοδικών. Οι πραγματικοί άντρες μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια πλασματική «πειραγμένη» εικόνα που σχεδιάστηκε από ένα τμήμα Γραφιστικής, και σε μια αληθινή γυναίκα. Έχουν διαφορετικά γούστα και απόψεις για το τι θεωρούν σέξι σε μια γυναίκα, και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι σίγουρο ότι το κάνει με σκοπιμότητα.
3. Η συναισθηματική καταστολή δεν συμβαίνει από επιλογή
Είναι αξιοπερίεργο πόσα λίγα γνωρίζουν οι γυναίκες για την εφηβική ζωή ενός αγοριού. Σίγουρα, δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτική η τηλεοπτική απεικόνιση των δύο φύλων, με την έννοια ότι σπάνια ο ρόλος ενός εφήβου στην τηλεόραση προσεγγίζει ρεαλιστικά τη ζωή ενός πραγματικού εφήβου. Σκεφτείτε, όμως: Η τεστοστερόνη είναι κάτι σαν ναρκωτικό. Όσοι το βίωσαν ως ενήλικοι, στη φάση της μετάβασης από την εφηβεία, μιλάνε για ακατάσχετη επιθυμία σωματικής κάθαρσης, εκρήξεις αδικαιολόγητης οργής και άλλα παρόμοια συμπτώματα. Και όλο αυτό σε συνδυασμό με την εγκεφαλική ανάπτυξη και τη συναισθηματική ωριμότητα. Αν υποθέσουμε ότι αυτά συμβαίνουν και χωρίς καμία προειδοποίηση, φτάνεις να γίνεσαι 30 χρόνων και να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς σου συμβαίνει.
Σχεδόν κάθε ενήλικος άντρας έχει διανύσει την εφηβεία του προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με τον πρωτογενή, άσκοπο θυμό του και τον πόθο του για βίαιη κάθαρση. Είναι σαν να έχεις ένα μικρό διαβολάκο στον ώμο σου, που συνεχώς σε προτρέπει να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι θα σου προκαλέσει μπελάδες:
-«Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω με το τεστ αύριο»
-«Έχεις σκεφτεί τη… βία;»
-«Σταμάτα πια, μικρέ διαβολάκο. Ποιος σε ρώτησε; Χμμ, τι να φάω άραγε το βράδυ;»
-«Έχεις σκεφτεί τη… βία;»
-«Μα, μικρέ διαβολάκο, αυτό δεν τρώγεται καν!»
Και κάπως έτσι περνάνε χρόνια ολόκληρα, όπου μαθαίνουν ότι δεν πρέπει να έχουν καμία εμπιστοσύνη στις αυθόρμητες συναισθηματικές τους αντιδράσεις στα πράγματα. Η πρώτη αντίδραση σε ένα συναισθηματικό ερέθισμα θα πρέπει να αγνοηθεί και να καταπιεστεί, απλά και μόνο για ασφάλεια. Και τι γίνεται με τους άντρες που δεν καλλιεργούν αυτό το αυτόματο ανακλαστικό; Είναι εκείνοι που στην ενήλικη ζωή τους έχουν εγκληματικό μητρώο επιθετικότητας!
Όταν, βέβαια, τελειώσει η περίοδος της εφηβείας, οι ορμόνες αυτές καταλαγιάζουν, αλλά παραμένουν χιλιάδες στερεότυπα που συντηρούν λάθος πρότυπα, π.χ. «οι άντρες δεν κλαίνε», «οι αδυναμίες είναι για τα κοριτσάκια» κ.ο.κ. Όλα όσα αποτελούσαν ασφαλή τρόπο προφύλαξης στο Λύκειο, στη συνέχεια γίνονται κοινωνικά επιβεβλημένη νόρμα. Πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να προτιμά ένας άντρας να επιτρέψει στον εαυτό του να εκφράσει τη συναισθηματική του πλευρά σε πολύ προσωπικό επίπεδο, στον ασφαλή χώρο του σπιτιού του π.χ. βλέποντας μια συγκινητική ταινία -αν είναι και ολομόναχος, ακόμα καλύτερα-, παρά να νιώσει ότι εκτίθεται «δημόσια» π.χ. κλαίγοντας στην κηδεία ενός πολυαγαπημένου του προσώπου.
4. Είναι κουραστικό να σε αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο επιτυχίας
Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που οι περισσότεροι άντρες δεν έχουν καν τα λόγια να το εκφράσουν. Είναι ένας πόνος «χωρίς όνομα», μια σιωπηρή δυσαρέσκεια που τους βασανίζει απερίγραπτα. Όπως οι γυναίκες πολύ συχνά νιώθουν απίστευτη απογοήτευση με την εμφάνισή τους και το νούμερο του τζιν τους, το ίδιο ακριβώς αισθάνονται και οι άντρες που έχουν διδαχθεί ότι η αξία τους ως ανθρώπινες υπάρξεις εξαρτάται από την καριέρα τους, την οικονομική τους επιφάνεια και την επιτυχία τους.
Φράσεις όπως «Τι σημασία έχει αν είναι κοντός ή χοντρός, αφού έχει παχύ πορτοφόλι», όλοι μας κατά βάθος γνωρίζουμε ότι δεν είναι και τόσο αστείες. Τόση κουβέντα για το πώς η δουλειά του συζύγου ή του πατέρα διατηρεί τους λογαριασμούς πληρωμένους, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Οι άντρες «έχουν μάθει» ότι η ελκυστικότητα, η αξία τους και η συνεισφορά τους στην οικογένεια έχει να κάνει κυρίως με το πόσα χρήματα μπορούν να της εξασφαλίσουν.
Μερικοί από αυτούς, μάλιστα, αισθάνονται ότι ακόμα και τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα τούς βλέπουν σαν πορτοφόλι με πόδια! Κάποιοι κουράζονται να νιώθουν πώς ό,τι κι αν κάνουν δεν είναι αρκετό. Κάποιοι άλλοι περνάνε όλη τους τη ζωή ντροπιασμένοι, αφού τους έχει γίνει βίωμα ότι η αξία τους περιορίζεται στο ποσό που έχουν αποταμιεύσει στην τράπεζα και ερμηνεύουν την ανέχεια ως προσωπική τους αποτυχία. Όλα γύρω τους φαντάζουν καθημερινά ως μικροεπιθέσεις στο Εγώ τους, που τους θυμίζουν ότι η φράση «όχι αρκετά καλός» σημαίνει «όχι αρκετά πλούσιος». Κι αυτό, εκτός από πολύ άδικο, είναι και εξαντλητικό…
