Πορίζει η μάνα στο στρατί το γιο τζη ν' ανημένει
τσι το 'πανε πως πόθανε μα ΄κεινη επιμένει:
"δεν πέφτει ο σταυραητός η γης δεν τονε παίρνει
κι ανέ κατέβει στα ριζά πάλι ξαναγιαγέρνει
στς αμάλαγες ψηλές κορφές και από 'κεια ξανοίγει
πράματα που στα χαμηλά θωρούνε μόνο λίγοι
κι ανέ βοργίζει κι α φυσά 'πό 'κειά αυτός δε φεύγει
μα φέρνει κόντρα τσι καιρούς τσ' ανέμους τιθασεύγει
Κι ανέ μαργώνουμε επαέ ο αετός πυρώνει
γιατί ψηλά μεγάλωσε κι ήμαθε με το χιόνι
Εκειά 'ναι κι ο ντελικανής εκειά που δεν πογέρνει
ο ήλιος κι απού ο άνεμος σαφή αγάπη φέρνει.."
Κι ακούστηκε μία φωνή σαν απ' τα επουράνια:
"απ'τσι κορφές σε χαιρετώ αγαπημένη μάνα
μα δε χτυπά για λόγου μου του θάνατου καμπάνα
παρέα εβρεθήκαμε κι επιάσαμε το γλέντι
με μερακλήδες κάμποσους και με καλό ραέτι
Μόνο να μη μαραίνεσαι και μη στενοχωράσαι
κάτεχε μάνα αετού όσο θα ζεις θα να 'σαι"
Γιώργος Μανθαιάκης
Πορίζω=βγαίνω έξω
Ριζά=οι πρόποδες
Αμάλαγες=απάτητες
Γιαγέρνει=γυρίζει πίσω
ξανοίγει=βλέπει
Βοργίζει=Χτυπάει ο βοριάς
Μαργώνω=ξεπαγιάζω
Πυρώνω=ζεσταίνομαι
Ντελικανής=παληκάρι
Πογέρνει=βασιλεύει
Σαφή=πάντα
Ραέτι=φαγητό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου