Πριν από περίπου 130.000 χρόνια, σε μια εποχή που η Γη ακόμα πάσχιζε να γεννήσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ένα συμβάν κοσμοϊστορικής σημασίας έλαβε χώρα στην καρδιά της Μεσογείου. Δεν ήταν ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά η βίαιη πτώση ενός άγνωστου αντικειμένου από τα αστέρια. Ένα διαστημόπλοιο, που ταξίδευε πέρα από τους αστερισμούς που γνωρίζουμε, υπέστη ανεπανόρθωτη βλάβη και συνετρίβη στα νότια παράλια της σημερινής Κρήτης – κοντά στις αρχαίες ακτές της Τρυπητής ή των Μάταλων
Από τα συντρίμμια, και μέσα από την καπνισμένη λαμαρίνα, αναδύθηκαν οι επιζώντες: όντα που η ανθρωπότητα, στην τότε πρωτόγονη μορφή της, δεν μπορούσε καν να συλλάβει. Δεν ήταν οι "Αρχαίοι Θεοί" των μύθων, αλλά θνητοί ταξιδιώτες από έναν πολύ πιο προηγμένο πολιτισμό. Η εμφάνισή τους, ίσως με διαφορετικά χαρακτηριστικά ή μια αύρα άγνωστης ενέργειας, θα τρόμαξε τους λιγοστούς, πρωτόγονους αυτόχθονες της Παλαιολιθικής Κρήτης.
Οι εξωγήινοι επιζώντες, παρότι εγκλωβισμένοι, διέθεταν γνώσεις που θα άλλαζαν τον ρου της ιστορίας. Η αρχική τους προτεραιότητα ήταν η επιβίωση. Μέσω μιας αργής, επίπονης διαδικασίας, άρχισαν να αλληλεπιδρούν με τους γηγενείς.
Καθώς οι γενιές διαδέχονταν η μία την άλλη, η πρωτογενής, προηγμένη γνώση άρχισε να αλλοιώνεται, να παρερμηνεύεται και τελικά να απωθείται στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι μηχανικές αρχές του διαστημοπλοίου μετατράπηκαν σε μυστικά σχέδια, οι επιστημονικές τους θεωρίες σε μεταφυσικές πεποιθήσεις και οι αναμνήσεις των μακρινών τους κόσμων σε θρησκευτικούς μύθους για τον "ουρανό" και τους "αστεροειδείς θεούς".
Παρά τη φαινομενική απώλεια της γνώσης, ένα γενετικό αποτύπωμα παρέμεινε. Οι απόγονοι αυτών των εξωγήινων ναυαγών, αναμεμειγμένοι με τους γηγενείς πληθυσμούς, έφεραν μέσα τους μια κρυφή σπίθα: μια έμφυτη κλίση προς την καινοτομία, την οργάνωση και την αισθητική. Αυτό εξηγεί γιατί, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη βρισκόταν ακόμα σε πρωτόγονα στάδια, στην απομονωμένη Κρήτη, συνέβη κάτι το ανεξήγητο:
Απότομη Ανάπτυξη: Περίπου 120.000 χρόνια μετά το ναυάγιο, τη μετάβαση από τη Νεολιθική στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, η Κρήτη γνώρισε μια εκρηκτική, ασυνήθιστα γρήγορη ανάπτυξη. Ξαφνικά, εμφανίστηκαν πρωτοποριακές τεχνικές, περίπλοκες κοινωνικές δομές και μια αρχιτεκτονική που ξεπερνούσε κατά πολύ τον τότε "γήινο" μέσο όρο.
Η Θαλασσοκρατορία του Μίνωα: Η έμφυτη ικανότητα στην τεχνολογία και την οργάνωση οδήγησε τους Μινωίτες να γίνουν οι απόλυτοι κυρίαρχοι των θαλασσών. Η ναυτική τους υπεροχή δεν ήταν απλά αποτέλεσμα εξέλιξης, αλλά ίσως μια λησμονημένη ανάμνηση της διαστημικής ναυσιπλοΐας των προγόνων τους, μεταφρασμένη σε γήινες διαστάσεις.
Το Αινιγματικό Ανάκτορο της Κνωσού: Η Κνωσός, το λαμπρότερο επίτευγμα των Μινωιτών, δεν ήταν απλώς ένα παλάτι. Ήταν ένας δαιδαλώδης Λαβύρινθος, γεμάτος πρωτοποριακά για την εποχή συστήματα (υδραυλικά, αερισμού, αποχέτευσης), που θα μπορούσαν να είναι υπολείμματα ενός αρχικού εξωγήινου σχεδιασμού, απλοποιημένου και προσαρμοσμένου στα γήινα υλικά. Οι περίπλοκες τοιχογραφίες με τα ζωντανά χρώματα ίσως αποτελούν υποσυνείδητες αναμνήσεις από τους ονειρικούς κόσμους που άφησαν πίσω οι "Ταξιδιώτες των Άστρων".
Γιατί τα μινωικά ανάκτορα δεν είχαν οχυρώσεις; Μήπως η κληρονομιά των εξωγήινων προγόνων τους, που είχαν ξεπεράσει τους πρωτόγονους πολέμους, τους ώθησε σε μια ειρηνική συνύπαρξη και ένα πολιτισμό που βασιζόταν στο εμπόριο και την τέχνη, και όχι στην κατάκτηση;
Η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, μια κοσμική σύμπτωση, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα σε αυτόν τον μοναδικό πολιτισμό.
Έτσι, η Κνωσός, και ολόκληρος ο Μινωικός Πολιτισμός, δεν ήταν απλά μια γήινη εξέλιξη, αλλά η απόδειξη μιας χαμένης κοσμικής επαφής. Τα αρχαία εργαλεία στην Παλαιολιθική Κρήτη, τα περίπλοκα σχέδια των ανακτόρων, οι προηγμένες τεχνικές τους, όλα αποτελούν αχνά ψήγματα ενός μυστικού που περιμένει να αποκαλυφθεί. Ή μήπως η αλήθεια είναι ακόμα πιο παράξενη από τη μυθοπλασία; Μια ερώτηση που αφήνει τους συνωμοσιολόγους με ανοιχτό το στόμα και τους ιστορικούς να ξαναγράφουν τα βιβλία τους... αν τολμήσουν.
