(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ & PHOTOS) Το ξεκίνημά της, ο Νίκος Ξυλούρης, ένας σημαντικός δίσκος που δεν έγινε, η πορεία στο ρεμπέτικο…
- Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/katerina-skordalaki-37-xronia-meta-ta-ksyloureika
Τη γνώρισα τυχαία σε λαϊκό μαγαζί του Πειραιά, όπου φυσικά τραγουδούσε. Μας κέρασε φλούδες λεμόνι - που καθάρισε η ίδια - με αλάτι και εντυπωσιακές ερμηνείες σε λαϊκά, παραδοσιακά και ρεμπέτικα. Τι κι αν δεν είχα ακούσει το όνομά της νωρίτερα - η Κατερίνα Σκορδαλάκη σπάνια «απασχόλησε» τηλεοράσεις και ραδιόφωνα - η συνάντησή μας και οι ερμηνείες της ήταν αρκετά για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου. Στα λιγοστά δημοσιεύματα που κατάφερα να εντοπίσω στο διαδίκτυο, διαπίστωσα σημαντικές συνεργασίες, συμμετοχές, αλλά και προσωπική δισκογραφία, το όνομά της στο οπισθόφυλλο του τελευταίου δίσκου του Νίκου Ξυλούρη, «χιλιόμετρα» σε λαϊκά και ρεμπέτικα πάλκα…
Τη συνάντησα και πάλι, σκόπιμα πλέον, πριν λίγες βδομάδες στη Μουσική Σκηνή 1002 Νύχτες. Γοητεύτηκα ξανά, τόσο από τη φωνή, όσο και από τον τρόπο της, που σκέφτηκα πως θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον μια κουβέντα μαζί της. Εκείνη συμφώνησε με χαρά και το Σάββατο που πέρασε, «πάνω στον πάγκο ενός καφέ», ξετύλιξε με ειλικρίνεια το κουβάρι των αναμνήσεών της, είπε το παράπονό της, έκανε την αυτοκριτική της, συγκινήθηκε και με συγκίνησε.
Κατερίνα, πώς ξεκίνησες με το τραγούδι; Φαντάζομαι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο.
Δεν ήταν. Ο πατέρας μου ήταν όμως λυράρης και όπως καταλαβαίνεις, από την ώρα της γέννησής μου ήμουν μέσα στη μουσική. Ο πατέρας μου λυράρης, ο παππούς μου λυράρης, ο αδερφός μου είναι δικηγόρος & λυράρης και παίζει επίσης όλα τα όργανα…
Από πού ακριβώς κατάγεσαι, Κατερίνα;
Είμαι από το Ηράκλειο, από ένα χωριό του Ηρακλείου. Από την ώρα που κατάλαβα το φως του ήλιου, με ρωτάγανε «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και τους έλεγα «ταγουδίτια»! Μάλιστα, τότε ήταν πολύ στη μόδα η Nargis, τη ξέρεις; Ήταν μια Ινδή ηθοποιός που επίσης τραγούδαγε. Είχε μόλις κάνει το έργο «Γη ποτισμένη με ιδρώτα». Επειδή, λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ, ντυνόμουν με τούλια στο σπίτι και μου λέγανε «Κάνε τη Nargis, Κατερίνα» κι εγώ τραγούδαγα ό,τι ήθελα, ο Θεός ξέρει τώρα τι έλεγα! (γελάμε) Τελείωσα το γυμνάσιο, στην αρχή είπα να δώσω στο πανεπιστήμιο, μετά άλλαξα γνώμη. Έτσι ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω θέατρο και μουσική. Τελείωσα τηΣχολή Θεοδωσιάδη, τώρα δεν υπάρχει πια, Αραχώβης & Εμμ. Μπενάκη γωνία. Εκεί, λοιπόν, ο Γιώργος Μεράτζας έφερε το Χρήστο Λεοντήκαι του είπε «έχω ένα κοριτσάκι που τραγουδάει πάρα πολύ όμορφα…». Γιατί εγώ, όση ώρα δεν είχα μάθημα, τραγούδαγα! Θα κάνανε μια συναυλία στα Γιάννενα με το Νίκο Ξυλούρη και ήταν να πάει η Τάνια Τσανακλίδου, αλλά για κάποιο λόγο η κοπέλα δεν πήγε.
Για ποια χρονολογία μιλάμε;
1978. Εφ’ όσον, λοιπόν, δε θα πήγαινε, μου λέει ο Λεοντής «θέλεις εσύ να τραγουδήσεις;». Κοριτσάκι εγώ, τότε, και παράλληλα κάναμε πρόβες στον «Κούρο» του Νίκου Καζαντζάκη με το θέατρο, όπου συμμετείχα ως κορυφαία του χορού, λόγω φωνής. Ηθοποιοί ήταν ηΕλένη Ανουσάκη και ο Νίκος Γαλανός. Λοιπόν, δεν ήξερα ούτε να ντυθώ, ούτε καν τι φοράνε στις συναυλίες. Με βοήθησε η Ανουσάκη, προτείνοντάς μου να πάρω ένα συγκεκριμένο φόρεμα – το έχω ακόμα! Πήγα, λοιπόν, και τραγούδησα δυο τραγούδια του Λεοντή. Μάλιστα εκείνος με παρουσίασε λέγοντας πως τραγουδούσα για πρώτη φορά.
Σ’ αυτή τη συναυλία γνωρίστηκες με το Νίκο Ξυλούρη;
Ναι, του είπα ποια είμαι, ήξερε τον πατέρα μου γιατί ερχόταν τότε στα χωριά μας. Μου λέει, λοιπόν, «το χειμώνα θα κάνει ο Μαρκόπουλος μια δουλειά, έλα μαζί, να σε ακούσουνε κι εσένα κι αν σε πάρουνε, καλώς». Πήγα, ήμασταν καμιά πενηνταριά κορίτσια, μας ακούσανε όλες και διαλέξανε εμένα και μια άλλη κοπελίτσα για να είμαστε το χειμώνα στο Κύτταρο. Την κάναμε τη σαιζόν, εγώ σπούδαζα ακόμα, κι όταν τελειώσαμε λέω του Ξυλούρη «δε θα με πάρεις μαζί σου»; Και μου λέει «ναι, θα σε πάρω στο Θεμέλιο που θα είμαι του χρόνου, στην Πλάκα». Πήγαμε, πραγματικά, μη φανταστείς ότι έκανα πρόγραμμα, δυο τραγουδάκια έλεγα. Ήμουνα χωριατάκι, φοβισμένο παιδί, δηλαδή ούτε καν στα σπάργανα δεν ήμουν ακόμα. Με είχε όμως μαζί του, να είναι καλά εκεί που είναι. Τότε στα καμαρίνια, ήταν που άρχισαν και πονούσαν τ’ αυτιά του, ντρεπόμουν εγώ και δε ρώταγα γι’ αυτά, λέγανε όμως πως δεν είναι καλά κι έχει καρκίνο. Και ξαφνικά λένε «ο Ξυλούρης θα φύγει, θα πάει Αμερική». Εμένα μου είχανε ήδη ανοίξει το σπίτι τους κι εκείνος και η γυναίκα του και πήγαινα, είχα σχέση μαζί τους. Τότε είχε το Γιώργο και την Ειρήνη. Η Ειρήνη ήταν μικρή, ο Γιώργος πάνω – κάτω στην ηλικία μου, θα τον περνάω 2-3 χρόνια. Τέλος πάντων, λυπηθήκαμε πολύ και στις τελευταίες του στιγμές ήμουν εκεί. Σε ένα νοσοκομείο στον Πειραιά τον είχανε, δε θυμάμαι πως το λέγανε. Όταν πέθανε ο Ξυλούρης, δεν είχα πλέον καμία βοήθεια από πουθενά.
Μίλησέ μου για τη συμμετοχή σου στα «Ξυλουρέικα».
Δουλεύοντας στο Κύτταρο, πηγαινοερχόμουνα στα καμαρίνια και τραγούδαγα το «Κράτα καλό λογαριασμό». Οπότε μου λέει «θέλεις να κάνουμε ένα δίσκο να το πεις αυτό το τραγούδι;». Ε, ποιος τυφλός δε θέλει το φως του! Έτσι είπα αυτό μόνη μου και άλλο ένα με τον Ξυλούρη μαζί.
Πώς ήταν ο Νίκος Ξυλούρης σαν άνθρωπος;
Πολύ καλός, αγνός! Πρέπει να ξέρεις ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και ωριμάζουν με ένα τρόπο ζωής, δε μπορούν ξαφνικά να τον αλλάξουν και να καβαλάνε καλάμια. Αυτός ήταν συντηρητικός από την πατρίδα του, από την ανατροφή του, το περιβάλλον του… Έτσι ήταν συντηρητικός και καλός άνθρωπος. Αλλά, και η Ουρανία! Μια γυναίκα εξαιρετική.
Στο ρεμπέτικο πότε στράφηκες;
Στράφηκα στο ρεμπέτικο και ουσιαστικά την πορεία μου τη ξεκίνησα το 1983, ως τραγουδίστρια, στον Κουασιμόδο, στο Κολωνάκι με τοΜπάμπη Γκολέ. Μαζί του έβγαλα οχτώ σαιζόν κι έβγαλε και τρεις δίσκους στους οποίους συμμετείχα. Πήγα σε κάποιες συναυλίες με τοΜιχάλη Γεννίτσαρη στην Ολλανδία… Άρχισα σιγά – σιγά και ακουγόμουν στο χώρο. Προσπαθούσα να κάνω κάτι, αλλά δεν ήτανε καθόλου εύκολο για μένα. Γιατί δεν είχα κανέναν. Είχα μια Κατερίνα, αυτήν και τίποτα άλλο. Πάλευα, όμως και παλεύω μόνη.
Το κύκλωμα δε σε βοήθησε;
Το κύκλωμά μου δε μου φέρθηκε και τόσο ωραία. Με πολέμησε με τον τρόπο του. Είναι εγωιστικό αυτό που θα πω, δε θέλω όμως σε καμία περίπτωση να θεωρηθώ ψωνάρα. Δεν ήμουν, δεν είμαι, ούτε θα υπάρξω ποτέ. Είμαι πολύ προσγειωμένο και ώριμο άτομο. Σε όποιο μαγαζί κι αν πήγαινα, έκλεβα την παράσταση. Γιατί ο τρόπος που τραγουδάω – πιστεύω ότι αυτό και μόνο συμβάλλει – είναι να δίνω τη ψυχή μου. Τα βιώματά μου ήταν πολύ άσχημα. Στο χωριό περάσαμε φτώχεια, περάσαμε στερήσεις κι όλα αυτά νομίζω ότι δημιούργησαν μέσα μου ένα απωθημένο, το οποίο μπορούσα να εκφράσω μόνο με το τραγούδι! Γι’ αυτό και όταν τραγουδάω, αν πρόσεξες, το πρόσωπό μου και οι εκφράσεις μου, ακόμα και η εκφορά του λόγου μου, όταν μιλάμε, είναι πολύ παραστατικά. Γι’ αυτό και γίνομαι άσχημη όταν τραγουδάω, βέβαια έχω κάνει μαθήματα για να δείχνω καλύτερα, να μην κάνω γκριμάτσες, δε μπορώ όμως, γιατί μετά μου λείπει το συναίσθημα. Το πήρα απόφαση ότι δε μπορείς να είσαι όμορφος όταν ερμηνεύεις ένα τραγούδι. Θα κοιτάς τη ψυχή σου, δε θα κοιτάς τη μούρη σου… Μπορεί να ήταν και αυτός ένας λόγος που δε με προτιμήσανε και στις τηλεοράσεις, δε ξέρω. Πάντως, ο κόσμος με αγαπούσε και με αγαπάει πολύ. Ο κόσμος με στηρίζει και υπάρχω εξ’ αιτίας του.
Τι άλλες συμμετοχές και προσωπικούς δίσκους έχεις κάνει;
Συμμετοχές έχω κάνει στο Γκολέ, όπως σου είπα, στο Γιάννη Λεμπέση, έχω κάνει ένα δίσκο με το Δημήτρη Κοντογιάννη και άλλους συναδέλφους. Ο πρώτος δικός μου δίσκος ήταν η «Νησιώτικη Ανθολογία» το 1982 - 1983, του οποίου την παραγωγή είχε ο Γιώργος Ξυλούρης με το Στέλιο Αεράκη από την Κρήτη. Μετά έκανα το «Μανάκι μου», ένα δίσκο με ρεμπέτικα «Στο καφέ αμάν» και το«Μαγγαλάκι».
Πες μου τι ακριβώς έγινε με τα τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη που τελικά δεν εκδόθηκαν με τη φωνή σου.
Έκανα ένα χρόνο πρόβες με το Μαμαγκάκη για τα τραγούδια του δίσκου «Κέντρο Διερχομένων» που ερμήνευσε τελικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε στίχους του Γιώργου Ιωάννου. Πολύ ωραίοι στίχοι και ο Μαμαγκάκης εξαιρετικός, παρ’ όλο που δεν έγινε «μπαμ» με αυτό το δίσκο - αν και τον θεωρώ ιδιαίτερα ποιοτικό. Ενώ ήμασταν στο στούντιο, λοιπόν, και γράφαμε τα τραγούδια, ήρθε μια μέρα ο Πατσιφάςκαι μου λέει «Κυρία Σκορδαλάκη, δε θα τα πείτε εσείς τα τραγούδια αυτά, θα τα δώσουμε στην Αρβανιτάκη». Πανικοβλήθηκα, έπαθα μεγάλο σοκ, αρρώστησα… Για ένα εξάμηνο δε μπορούσα ούτε να δουλέψω, ταλαιπωρήθηκα πολύ από προβλήματα υγείας που προήλθαν από το σοκ. Σταδιακά ξαναστάθηκα στα πόδια μου, έπρεπε να συνεχίσω. Με το Μαμαγκάκη να προσθέσω πως κάναμε και την «Ερωφίλη»του Γιώργου Χορτάτση και την παρουσιάσαμε μαζί με τον Ψαραντώνη, τον αδερφό του Ξυλούρη, στο θέατρο στα Ανώγεια της Κρήτης. Μάλιστα, στη συναυλία αυτή ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις - είπε για μένα πως είμαι σπάνια φωνή… Δίπλα του καθόταν ο αδερφός μου.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε μέχρι σήμερα, παραμένεις ενεργή, έτσι;
Πάντα δούλευα! Ποτέ δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Έχω πάει σε πάρα πολλά πανηγύρια στα νησιά, γιατί τραγουδάω πάρα πολλά νησιώτικα και σε πάρα πολλά μαγαζιά, ρεμπέτικα πάλκα κτλ.
Πιστεύεις πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα;
Ναι, πιστεύω ναι! Αλλά, χρειάζεται βοήθεια. Έστω ένα μικρό δαχτυλάκι βοήθειας, το οποίο δεν είχα. Κι ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει ως Κατερίνα, με τις φωνητικές μου χορδές και μόνο. Τίποτα άλλο. Βλέπω συχνά να κάνουν αφιερώματα στον Παπαϊωάννου, τη Μπέλλου κτλ. Αναρωτιέμαι και θέλω να απευθυνθώ σε όλους τους συναδέλφους, εγώ δεν υπήρξα ποτέ σ’ αυτό το χώρο; Δεν τους έκανα καμία εντύπωση; Σε τίποτα δε με καλέσανε. Γιατί; Αντίθετα, βλέπεις συχνά άσχετους τραγουδιστές ή τραγουδίστριες να είναι παντού, ενώ εγώ δεν είμαι πουθενά. Το γεγονός αυτό με κάνει να θεωρώ πως κάτι κρύβεται από πίσω…
Και τώρα ξανά στις 1002 Νύχτες, σωστά;
Ναι, έκανα ήδη δύο παραστάσεις, νομίζω ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά και θα ξαναπαίξουμε άλλα τρία Σάββατα, στις 20 & 27 Ιουνίου και 4 Ιουλίου. Μαζί μου θα είναι ο σπουδαίος Λάκης Ορφανίδης στο μπουζούκι και άλλοι εξαιρετικοί μουσικοί. Θα πούμε τραγούδια πολλών συνθετών, λαϊκά, ρεμπέτικα, τα πάντα! Και, βέβαια, ό,τι μας ζητήσει ο κόσμος.
Για το κλείσιμο, πες μου ποια θα ήταν η επιθυμία σου για το μέλλον;
Να δικαιωθώ γι’ αυτό που είμαι. Να μπορέσω κάποια στιγμή κι εγώ να δείξω αυτά που έχω κάνει, γιατί είμαι πάρα πολλά χρόνια στο χώρο. Θα ήθελα να δικαιωθώ. Να ακούσει ο κόσμος ότι έχω κάνει κι εγώ κάτι. Αυτό θα ήθελα…
Τη συνάντησα και πάλι, σκόπιμα πλέον, πριν λίγες βδομάδες στη Μουσική Σκηνή 1002 Νύχτες. Γοητεύτηκα ξανά, τόσο από τη φωνή, όσο και από τον τρόπο της, που σκέφτηκα πως θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον μια κουβέντα μαζί της. Εκείνη συμφώνησε με χαρά και το Σάββατο που πέρασε, «πάνω στον πάγκο ενός καφέ», ξετύλιξε με ειλικρίνεια το κουβάρι των αναμνήσεών της, είπε το παράπονό της, έκανε την αυτοκριτική της, συγκινήθηκε και με συγκίνησε.
Κατερίνα, πώς ξεκίνησες με το τραγούδι; Φαντάζομαι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο.
Δεν ήταν. Ο πατέρας μου ήταν όμως λυράρης και όπως καταλαβαίνεις, από την ώρα της γέννησής μου ήμουν μέσα στη μουσική. Ο πατέρας μου λυράρης, ο παππούς μου λυράρης, ο αδερφός μου είναι δικηγόρος & λυράρης και παίζει επίσης όλα τα όργανα…
Από πού ακριβώς κατάγεσαι, Κατερίνα;
Είμαι από το Ηράκλειο, από ένα χωριό του Ηρακλείου. Από την ώρα που κατάλαβα το φως του ήλιου, με ρωτάγανε «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και τους έλεγα «ταγουδίτια»! Μάλιστα, τότε ήταν πολύ στη μόδα η Nargis, τη ξέρεις; Ήταν μια Ινδή ηθοποιός που επίσης τραγούδαγε. Είχε μόλις κάνει το έργο «Γη ποτισμένη με ιδρώτα». Επειδή, λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ, ντυνόμουν με τούλια στο σπίτι και μου λέγανε «Κάνε τη Nargis, Κατερίνα» κι εγώ τραγούδαγα ό,τι ήθελα, ο Θεός ξέρει τώρα τι έλεγα! (γελάμε) Τελείωσα το γυμνάσιο, στην αρχή είπα να δώσω στο πανεπιστήμιο, μετά άλλαξα γνώμη. Έτσι ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω θέατρο και μουσική. Τελείωσα τηΣχολή Θεοδωσιάδη, τώρα δεν υπάρχει πια, Αραχώβης & Εμμ. Μπενάκη γωνία. Εκεί, λοιπόν, ο Γιώργος Μεράτζας έφερε το Χρήστο Λεοντήκαι του είπε «έχω ένα κοριτσάκι που τραγουδάει πάρα πολύ όμορφα…». Γιατί εγώ, όση ώρα δεν είχα μάθημα, τραγούδαγα! Θα κάνανε μια συναυλία στα Γιάννενα με το Νίκο Ξυλούρη και ήταν να πάει η Τάνια Τσανακλίδου, αλλά για κάποιο λόγο η κοπέλα δεν πήγε.
Για ποια χρονολογία μιλάμε;
1978. Εφ’ όσον, λοιπόν, δε θα πήγαινε, μου λέει ο Λεοντής «θέλεις εσύ να τραγουδήσεις;». Κοριτσάκι εγώ, τότε, και παράλληλα κάναμε πρόβες στον «Κούρο» του Νίκου Καζαντζάκη με το θέατρο, όπου συμμετείχα ως κορυφαία του χορού, λόγω φωνής. Ηθοποιοί ήταν ηΕλένη Ανουσάκη και ο Νίκος Γαλανός. Λοιπόν, δεν ήξερα ούτε να ντυθώ, ούτε καν τι φοράνε στις συναυλίες. Με βοήθησε η Ανουσάκη, προτείνοντάς μου να πάρω ένα συγκεκριμένο φόρεμα – το έχω ακόμα! Πήγα, λοιπόν, και τραγούδησα δυο τραγούδια του Λεοντή. Μάλιστα εκείνος με παρουσίασε λέγοντας πως τραγουδούσα για πρώτη φορά.
Σ’ αυτή τη συναυλία γνωρίστηκες με το Νίκο Ξυλούρη;
Ναι, του είπα ποια είμαι, ήξερε τον πατέρα μου γιατί ερχόταν τότε στα χωριά μας. Μου λέει, λοιπόν, «το χειμώνα θα κάνει ο Μαρκόπουλος μια δουλειά, έλα μαζί, να σε ακούσουνε κι εσένα κι αν σε πάρουνε, καλώς». Πήγα, ήμασταν καμιά πενηνταριά κορίτσια, μας ακούσανε όλες και διαλέξανε εμένα και μια άλλη κοπελίτσα για να είμαστε το χειμώνα στο Κύτταρο. Την κάναμε τη σαιζόν, εγώ σπούδαζα ακόμα, κι όταν τελειώσαμε λέω του Ξυλούρη «δε θα με πάρεις μαζί σου»; Και μου λέει «ναι, θα σε πάρω στο Θεμέλιο που θα είμαι του χρόνου, στην Πλάκα». Πήγαμε, πραγματικά, μη φανταστείς ότι έκανα πρόγραμμα, δυο τραγουδάκια έλεγα. Ήμουνα χωριατάκι, φοβισμένο παιδί, δηλαδή ούτε καν στα σπάργανα δεν ήμουν ακόμα. Με είχε όμως μαζί του, να είναι καλά εκεί που είναι. Τότε στα καμαρίνια, ήταν που άρχισαν και πονούσαν τ’ αυτιά του, ντρεπόμουν εγώ και δε ρώταγα γι’ αυτά, λέγανε όμως πως δεν είναι καλά κι έχει καρκίνο. Και ξαφνικά λένε «ο Ξυλούρης θα φύγει, θα πάει Αμερική». Εμένα μου είχανε ήδη ανοίξει το σπίτι τους κι εκείνος και η γυναίκα του και πήγαινα, είχα σχέση μαζί τους. Τότε είχε το Γιώργο και την Ειρήνη. Η Ειρήνη ήταν μικρή, ο Γιώργος πάνω – κάτω στην ηλικία μου, θα τον περνάω 2-3 χρόνια. Τέλος πάντων, λυπηθήκαμε πολύ και στις τελευταίες του στιγμές ήμουν εκεί. Σε ένα νοσοκομείο στον Πειραιά τον είχανε, δε θυμάμαι πως το λέγανε. Όταν πέθανε ο Ξυλούρης, δεν είχα πλέον καμία βοήθεια από πουθενά.
Μίλησέ μου για τη συμμετοχή σου στα «Ξυλουρέικα».
Δουλεύοντας στο Κύτταρο, πηγαινοερχόμουνα στα καμαρίνια και τραγούδαγα το «Κράτα καλό λογαριασμό». Οπότε μου λέει «θέλεις να κάνουμε ένα δίσκο να το πεις αυτό το τραγούδι;». Ε, ποιος τυφλός δε θέλει το φως του! Έτσι είπα αυτό μόνη μου και άλλο ένα με τον Ξυλούρη μαζί.
Πώς ήταν ο Νίκος Ξυλούρης σαν άνθρωπος;
Πολύ καλός, αγνός! Πρέπει να ξέρεις ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και ωριμάζουν με ένα τρόπο ζωής, δε μπορούν ξαφνικά να τον αλλάξουν και να καβαλάνε καλάμια. Αυτός ήταν συντηρητικός από την πατρίδα του, από την ανατροφή του, το περιβάλλον του… Έτσι ήταν συντηρητικός και καλός άνθρωπος. Αλλά, και η Ουρανία! Μια γυναίκα εξαιρετική.
Στο ρεμπέτικο πότε στράφηκες;
Στράφηκα στο ρεμπέτικο και ουσιαστικά την πορεία μου τη ξεκίνησα το 1983, ως τραγουδίστρια, στον Κουασιμόδο, στο Κολωνάκι με τοΜπάμπη Γκολέ. Μαζί του έβγαλα οχτώ σαιζόν κι έβγαλε και τρεις δίσκους στους οποίους συμμετείχα. Πήγα σε κάποιες συναυλίες με τοΜιχάλη Γεννίτσαρη στην Ολλανδία… Άρχισα σιγά – σιγά και ακουγόμουν στο χώρο. Προσπαθούσα να κάνω κάτι, αλλά δεν ήτανε καθόλου εύκολο για μένα. Γιατί δεν είχα κανέναν. Είχα μια Κατερίνα, αυτήν και τίποτα άλλο. Πάλευα, όμως και παλεύω μόνη.
Το κύκλωμα δε σε βοήθησε;
Το κύκλωμά μου δε μου φέρθηκε και τόσο ωραία. Με πολέμησε με τον τρόπο του. Είναι εγωιστικό αυτό που θα πω, δε θέλω όμως σε καμία περίπτωση να θεωρηθώ ψωνάρα. Δεν ήμουν, δεν είμαι, ούτε θα υπάρξω ποτέ. Είμαι πολύ προσγειωμένο και ώριμο άτομο. Σε όποιο μαγαζί κι αν πήγαινα, έκλεβα την παράσταση. Γιατί ο τρόπος που τραγουδάω – πιστεύω ότι αυτό και μόνο συμβάλλει – είναι να δίνω τη ψυχή μου. Τα βιώματά μου ήταν πολύ άσχημα. Στο χωριό περάσαμε φτώχεια, περάσαμε στερήσεις κι όλα αυτά νομίζω ότι δημιούργησαν μέσα μου ένα απωθημένο, το οποίο μπορούσα να εκφράσω μόνο με το τραγούδι! Γι’ αυτό και όταν τραγουδάω, αν πρόσεξες, το πρόσωπό μου και οι εκφράσεις μου, ακόμα και η εκφορά του λόγου μου, όταν μιλάμε, είναι πολύ παραστατικά. Γι’ αυτό και γίνομαι άσχημη όταν τραγουδάω, βέβαια έχω κάνει μαθήματα για να δείχνω καλύτερα, να μην κάνω γκριμάτσες, δε μπορώ όμως, γιατί μετά μου λείπει το συναίσθημα. Το πήρα απόφαση ότι δε μπορείς να είσαι όμορφος όταν ερμηνεύεις ένα τραγούδι. Θα κοιτάς τη ψυχή σου, δε θα κοιτάς τη μούρη σου… Μπορεί να ήταν και αυτός ένας λόγος που δε με προτιμήσανε και στις τηλεοράσεις, δε ξέρω. Πάντως, ο κόσμος με αγαπούσε και με αγαπάει πολύ. Ο κόσμος με στηρίζει και υπάρχω εξ’ αιτίας του.
Τι άλλες συμμετοχές και προσωπικούς δίσκους έχεις κάνει;
Συμμετοχές έχω κάνει στο Γκολέ, όπως σου είπα, στο Γιάννη Λεμπέση, έχω κάνει ένα δίσκο με το Δημήτρη Κοντογιάννη και άλλους συναδέλφους. Ο πρώτος δικός μου δίσκος ήταν η «Νησιώτικη Ανθολογία» το 1982 - 1983, του οποίου την παραγωγή είχε ο Γιώργος Ξυλούρης με το Στέλιο Αεράκη από την Κρήτη. Μετά έκανα το «Μανάκι μου», ένα δίσκο με ρεμπέτικα «Στο καφέ αμάν» και το«Μαγγαλάκι».
Πες μου τι ακριβώς έγινε με τα τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη που τελικά δεν εκδόθηκαν με τη φωνή σου.
Έκανα ένα χρόνο πρόβες με το Μαμαγκάκη για τα τραγούδια του δίσκου «Κέντρο Διερχομένων» που ερμήνευσε τελικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε στίχους του Γιώργου Ιωάννου. Πολύ ωραίοι στίχοι και ο Μαμαγκάκης εξαιρετικός, παρ’ όλο που δεν έγινε «μπαμ» με αυτό το δίσκο - αν και τον θεωρώ ιδιαίτερα ποιοτικό. Ενώ ήμασταν στο στούντιο, λοιπόν, και γράφαμε τα τραγούδια, ήρθε μια μέρα ο Πατσιφάςκαι μου λέει «Κυρία Σκορδαλάκη, δε θα τα πείτε εσείς τα τραγούδια αυτά, θα τα δώσουμε στην Αρβανιτάκη». Πανικοβλήθηκα, έπαθα μεγάλο σοκ, αρρώστησα… Για ένα εξάμηνο δε μπορούσα ούτε να δουλέψω, ταλαιπωρήθηκα πολύ από προβλήματα υγείας που προήλθαν από το σοκ. Σταδιακά ξαναστάθηκα στα πόδια μου, έπρεπε να συνεχίσω. Με το Μαμαγκάκη να προσθέσω πως κάναμε και την «Ερωφίλη»του Γιώργου Χορτάτση και την παρουσιάσαμε μαζί με τον Ψαραντώνη, τον αδερφό του Ξυλούρη, στο θέατρο στα Ανώγεια της Κρήτης. Μάλιστα, στη συναυλία αυτή ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις - είπε για μένα πως είμαι σπάνια φωνή… Δίπλα του καθόταν ο αδερφός μου.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε μέχρι σήμερα, παραμένεις ενεργή, έτσι;
Πάντα δούλευα! Ποτέ δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Έχω πάει σε πάρα πολλά πανηγύρια στα νησιά, γιατί τραγουδάω πάρα πολλά νησιώτικα και σε πάρα πολλά μαγαζιά, ρεμπέτικα πάλκα κτλ.
Πιστεύεις πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα;
Ναι, πιστεύω ναι! Αλλά, χρειάζεται βοήθεια. Έστω ένα μικρό δαχτυλάκι βοήθειας, το οποίο δεν είχα. Κι ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει ως Κατερίνα, με τις φωνητικές μου χορδές και μόνο. Τίποτα άλλο. Βλέπω συχνά να κάνουν αφιερώματα στον Παπαϊωάννου, τη Μπέλλου κτλ. Αναρωτιέμαι και θέλω να απευθυνθώ σε όλους τους συναδέλφους, εγώ δεν υπήρξα ποτέ σ’ αυτό το χώρο; Δεν τους έκανα καμία εντύπωση; Σε τίποτα δε με καλέσανε. Γιατί; Αντίθετα, βλέπεις συχνά άσχετους τραγουδιστές ή τραγουδίστριες να είναι παντού, ενώ εγώ δεν είμαι πουθενά. Το γεγονός αυτό με κάνει να θεωρώ πως κάτι κρύβεται από πίσω…
Και τώρα ξανά στις 1002 Νύχτες, σωστά;
Ναι, έκανα ήδη δύο παραστάσεις, νομίζω ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά και θα ξαναπαίξουμε άλλα τρία Σάββατα, στις 20 & 27 Ιουνίου και 4 Ιουλίου. Μαζί μου θα είναι ο σπουδαίος Λάκης Ορφανίδης στο μπουζούκι και άλλοι εξαιρετικοί μουσικοί. Θα πούμε τραγούδια πολλών συνθετών, λαϊκά, ρεμπέτικα, τα πάντα! Και, βέβαια, ό,τι μας ζητήσει ο κόσμος.
Για το κλείσιμο, πες μου ποια θα ήταν η επιθυμία σου για το μέλλον;
Να δικαιωθώ γι’ αυτό που είμαι. Να μπορέσω κάποια στιγμή κι εγώ να δείξω αυτά που έχω κάνει, γιατί είμαι πάρα πολλά χρόνια στο χώρο. Θα ήθελα να δικαιωθώ. Να ακούσει ο κόσμος ότι έχω κάνει κι εγώ κάτι. Αυτό θα ήθελα…
